رودلف کارناپ: ساختار منطقی جهان

ساختار منطقی جهان (1928) برای فهم جنبش فلسفیِ موسوم به «پوزیتیویسم منطقی» یا «تجربه‌گرایی منطقی» اثری کلیدی است. این کتاب مدت‌هایی مدید اسیر بدفهمی بود، اما اخیراً دیگربار توجه‌ها بدان جلب شده است؛ کتابی که زمانی آن را تکمله‌ای آشکارا پدیدارگرایانه بر رساله‌ی ویتگنشتاین می‌شمردند اکنون به‌خودی‌خود اثری بسیار پیچیده تلقی می‌شود. کارناپ در این اثر هدفی را دنبال می‌کرد که می‌توان بی‌مناقشه به حلقه‌ی وین نسبت داد: تدارک توضیحی در باب ماهیتِ معرفت علمی که برای واپسین پیشرفت‌های [علمیِ] آن دوره بسنده باشد؛ او همچنین در پی هدف خود بود: توجیهِ امکانِ معرفت ابژکتیو، با بسط زبان‌هایی برساخته برای شاخه‌های علم. کارناپ به دنبال دفاع از ادعای معرفتیِ علم نبود ــ آن هم با تحلیل زبان‌هایی که علم عملاً به کارشان می‌گیرد ــ بلکه در تدارکِ بازسازی‌ عقلانیِ چارچوب‌های منطقی- زبانیِ نظریه‌های علمی بود (به‌جای تحلیل آن‌ها در صورتِ داده‌شده‌ی تاریخی‌شان). اهمیت این بازسازی در شرح روشنی است که از معنا و مبنای تجربیِ گزاره‌های علمی ارائه می‌دهد.

این کتاب بخشی از مجموعه‌ای‌ با عنوان «متون محوری فلسفه» است که بناست با توضیحاتی کوتاه و روشن، گرچه نه‌ ابتدایی، مهم‌ترین آثار تاریخ فلسفه را به خوانندگان معرفی و آن‌ها را برای مواجهه با خود این متون آماده و ترغیب کند.