مطالعات دائویی

سنت دائویی کانون آیین‌های طریقتی شرق دور است که در مقام وارث «راه درون» در سنت عتیق چین، از زمانی در عصر حکومت «جَّو»ی شرقی (حدوداً قرن ششم ق‍.م‍.) در بند اخلاقیات عُرفی نماند و رفته‌رفته استقلال آیینی یافت. تعالیم این سنّت گنجینه‌هایی است در علم و ادب و ذوق و عرفان و بحث و حکمت. پس از گذشت قرن‌ها، هنوز چیزی چشمگیر از این گنجینه‌ها بر جستجوگران آن عوالم معنوی منکشف نگشته است. علّت مادّی آن (در میان علل چهارگانه) البته فراهم نبودن مطالعات جدّی دربارۀ سنّت دائویی است، خاصه در ایران‌زمین و به زبان فارسی. ناآشنایی با معارف دائویی، دیدگاه‌های نامأنوس، ترجمه‌های ناقص، شتاب‌زدگی و سبک شمردن سنّت دائویی متاسفانه سبب شده است بیشتر مطالعاتی که دربارۀ این تعالیم به زبان فارسی پدید آورده‌اند، دقّت و جدّیت درخور را نداشته باشد.

«مجموعۀ مطالعات دائویی» در پی تعلیم ناب دائویی می‌کوشد که از سدّ نقائص مذکور بگذرد و ترجمان حقائق این سنّت باشد.